---Site under construction!---

Afrikaner Trash Organization

Ik ben Miguel, geboren en getogen in Amsterdam, zonder daar ooit eenmaal aan de toog te hebben gezeten. Op 17 jaar ben ik naar Leuven verhuist, nadat ik zo'n 10 jaar muziekacademie had gevolgd. Dromend van een carrière als 10-kamper in de atletiek (een sport die ik ook al zeer lang beoefen) en tegelijk geneeskunde studerend heb ik het een en ander van die dromen moeten opgeven. Een moeilijk proces, waarbij het beluisteren van muziek somtijds mijn enige houvast nog was. Ik had zelfs geen piano meer! Na een avondje stappen in Hoegaarden in oktober van 2015, waar ik ditmaal wel van de toog heb gebruik gemaakt, kom ik een aantal muzikanten tegen. Het idee om toch ooit eens samen muziek te maken begon nu concreet vorm te krijgen. Al gauw was ik aan het samenspelen met ATO.
Mijn muzikale invloeden liggen heel divers. De tien jaar dat ik in Amsterdam aan de piano heb gezeten heb ik enkel klassieke muziek en de bijhorende vingervlugheid ingeoefend, maar als ik een CD opzette zat daar praktisch nooit klassieke muziek tussen. Ik geloof dat ik zelfs maar één CD met muziek van Mozart had en één van Chopin. Nee, ik was weg van The Kinks en The Doors. En van Rubén Blades en Youssou N'dour. En van Pink Floyd. En van The Smiths en The Cure. En ook van Jacques Brel en Georges Brassens. Touwens ook van Patrick Bruel, Cathérine Lara en Téléphone. Onder andere.
Ja, als men mij vraagt of ik een Hollander ben, want mijn accent is toch niet van hier, dan antwoord ik effectief 'Ja'. En dat het Vlaams accent verdomd moeilijk is om aan te leren. Maar dat ik blij ben dat ik in België woon. Daar waar Jacques Brel wachtte op zijn Madeleine, terwijl het sneeuwde over Luik. Soms mijmerende bij de lichtjes van de Schelde, dan weer onderweg met de trein, naar Oostende bijvoorbeeld. Hopend u binnenkort te zien!
Geboren in een eenvoudig arbeidersgezin zag ik als Erick op 14 juni 1963 voor het eerst het daglicht. Reeds vanaf ik kan lopen ben ik gefascineerd door muziek en muziek maken. Rond mijn zevende levensjaar vroegen mijn ouders wat ik later wilde worden en zonder verpinken zei ik: "muzikant!"
Dit vonden mijn ouders echter niet echt een degelijk beroep, waardoor "muzikant" worden als optie teloor ging.

Althans zo leek het...

Op mijn zeventiende ben ik op eigen benen gaan staan en van mijn eerste loon kocht ik een gitaar, kwestie van een verloren gewaande droom nieuw leven in te blazen...

Nu, drieëndertig jaar later denk ik met weemoed terug aan een rijkelijk gevuld muzikaal leven waarin ik me heb laten beïnvloeden door de meest uiteen lopende muzikale stijlen. Zonder een voorkeur te ontwikkelen voor welke stijl dan ook, heb ik als straat muzikant in punkbands, rockbands, gospel-ensemble enz... mijn gading gevonden. Van "Django Reinhardt"naar "country"en terug naar Ürbanus", noem het maar op, het kan me allemaal bekoren! Muziek is nooit een manier geweest om beroemd of succesvol te worden, eerder een aangename verslaving waarin ik me volledig kan vinden.Mijn muzikale kennis heb ik deels auto didactisch en deels door de bereidwilligheid en het eindeloze geduld van collega muzikanten verworven.

Mijn overtuiging is dat muziek kennis is die men niet voor zichzelf moet houden, maar delen met anderen, zodat ze kan evolueren. Vreugde en troost brengend aan iedereen die haar mag horen. Muziek is namelijk een taal, een taal die ons hier op aarde allemaal dichter bij elkaar kan brengen...

Geoffrey,Geoffrey,Geoffrey,Geoffrey,Geoffrey,Geoffrey,Geoffrey,Geoffrey,Geoffrey,Geoffrey